Güzel ve Lezzet

 Yaşam, bir uzun andır.

 Yüzlerce rastgele fotoğraf, tek tek ve düzensizce, kısa aralıklarla değişerek görünür belleğine ve belki de belleğinden.

 Hafıza...

 Onun kekremsi tadı. Bazen de yalnız başına yolculuk ederken yahut sıkıcı ders veya mesai saatlerinin içindeyken (ikisi farklı mıdır aslında?) seni güldürebilen; belki imkanımız olsaydı, sırf bu kadar kararlı bir kaotik örüntüyle bizi meşgul tutuyor diye söküp atacak olduğumuz.

 Anılar ucuca eklenip, hayatımızın bütününü oluşturuyor ve tam bu ana getiriyor bizi. Senin okuduğun ve benim hangi koşullarda, bir sandalye başında gecenin 22.45'inde pijamalarımla mı yoksa kayıp bir iddaadan sonra pantolon için boxer, ayakkabı niyetine terlik ve kışlık kalınlıkta, diz uzunluğunda baklava desenli çoraplarla sahilde çekirdek çitleyen teyzeler ve martıları simitle taşlayan sevgilileri görürken, bir sevgilimin hediye ettiği deftere bir başka sevgilimin hediyesi kalemle mi yazdığımı bilemeyeceğin bu yazıyı şu anda yazmakta olduğum ana.
Kader, var sayıyorsak, bizi en özel olan tek ana getirdi. Şimdiye.
Ne kafa karıştırıcı. Bu an ve onun yaşadığımız her şey tarafından istenmesi. Belki de kader daha çok kabataslak bir şemayı ifade ediyordur.
 Baksana, yalnızca kafamızın bize  bütünüyle iyi  hissettirdiği anları kader çerçevesinde ele alıyoruz, ne keyifli bir sahtekarlık bu, değil mi?

 Doğamız en yararlıyı keyifle ölçüyor ve daima en yararlıyı istediği için, keyfi arıyorken hepimizin önünde sonunda hedonist - pragmatist kırması zihin durağına varmaması elde mi? Bunun doğal ve kader olduğunu kim reddedebilir?
Yeni bir hedonizm akımı çağımızı yıkayıp paklayacak dediğinde belki alaycıydı Wilde, ama onun yaşamı bile kendi kurgusuydu.
Alaycılara ne derler bilirsin; Üçüncü yangın geldiğinde çobana kimse inanmaz.

 İşte, bir çağ bu 21. yüzyıl hedonizmin yıkadığı ve pragmatizmin inşaa ettiği. Ancak her ne kadar paradoks gibi görünüyorduysa da, keyif mi yarardan, yarar mı keyiften gibi, keyfin yararlı olanı bulmak adına olduğunu artık biliyoruz. Yararlıysa keyiflidir.
Yapısında şeker barındıran herhangi şey, sanki programlanmışız gibi bizde daha tatmadan yeme isteği uyandırır. Bakması keyifli olduğu için güzel dediğimiz vücutlar, yalnızca sağlıklıdır. Düzenli
su içmeye niye başladık? İnsanın öpüşmek ve sevişmeyi keşfi nasıl olmuştur? İnsan bunları sürdürmeyi niye istemiştir?
Güzel ve lezzet, yalnız varlığını devam ettirmen üzerine olabilir mi? "Uğruna yaşadıklarımız" demişti Robin Williams, Ölü Ozanlar Derneği'nde romantizmi anlatırken.

 Lakin doğaya ana denmesinin başlıca sebebi, onun bir kadın olmasıdır ve yeterince ilgilenilen her güzel kadın gibi basitçe ve yoğunca arzulanan, zor duruşlu, nazlıdır ve her insan gibi tüm zırhlarıyla dolaylarınının ardında, en yakınında sıkma/bıktırma ihtimali taşır. Her dünyevi şey gibi demeliydim.
 O yüzden o da ilizyonları sever ve sırf bu yüzden keyif için kendi hackleri vardır. Evet o şeyleri hepimiz tadıyoruz ya da tadacağız, varoluşumuza hiçbir hayati katkısı olmayan katıksız zevkleri. Değil mi? Bir baksana:

Üreme amacı gütmeyen, spor için ve spontane seks, üstelik tüm zırhların bir yana seni içeriden yıpratan sigara, hayatta kalmanın yegane sebebi ve doğayı alt etmek için sınırlarına kadar genişlettiğin zekanı şimdi uyuşturmak yolunda açlığı dinmez yoldaşın alkol, belki varlığını en azından sürdürebilmek için programlandığın en temel toplama hırsının suistimali, alışveriş.

 Bunları önümüze kanıp kanmayacağımızı denemek için; oyunu ilginçleştirmek için de kafamıza bunları anlayacak beyni koymuştur.
 Evet çoğu, tanrıların hazla acıyı karıştırdığını da söyler, sırf oyun için. Nitekim bu da bir insanla varabileceğin en uç bağı tanımlamıyor mu zaten?

 Her neyse, her izafi açıdan geçici olan bu uzun anı bizler olabilecek en detaylı haliyle deneyimlediğimiz için içerisinde yediğimiz haltlar önem kazanıyor.
 Zira biraz önce yediklerini az sonra sindirmek zorunda olman, işte yalnız bu, seni bazı şeylere dikkat etmeye mecbur kılabilir.

 Yasak yoktur zira,

 Sonuçlar vardır.

 Geceye günaydın.