Mezunlara Veda

 Bir şeyden hoşlanmasak da ona bağlanabileceğimizi anlıyoruz vedaya yaklaştıkça.

 Uykudan uyanayakın tüm rüyaların bilince akıp bir şerit halinde kaymasıdır belki bu şimdiden gelen nostaljik özlem hissi, belki de bir şey gibidir bu artık sevilebilir yönlerini görüp sayma dürtüsü: Sevmek gibi.

 Detaylarını, isimleri ve gıybet niteliği taşıyan her olayı at 1 kenara. Gençlik aşkımızı gömüyoruz buraya. Ve yıllar onu başka isimlere, yüzlere, arkadaşlıklara verecek.
 Bir gün gelirsek en azından duvarlarından anı zerreleri dilenmeye, belki de tüm çatı taşınmış olacak.
 Farklı yüzler ve aynı beyaz önlükler göreceğiz ve onların benzer arkadaşlıkları.
 Farklı yüzler ve aynı öğrencilikler göreceğiz ve onların benzer aşkları.
 Ancak bizimkiler artık hafızamızın bir parçası. Ve asla arkamızda kalan anlar gibi sımsıkı, içiçe ve heyecanla olmayacak bir daha. Kendilerimizi bir araya getirip tutacak daha kuvvetli bir sebep bulamayacağız ortakça.

 Haydi üzülün, gülmediğiniz suratlara, tanımadığınız arkadaşlara ve iptal o kutlamaya. Darılıp, üstten baktığınız hocalara.
Ehehe, amma ergenmişiz hepimiz ve onlar da. Hepimiz çocuklarız aslında bir şekilde bozulmuş toplumsal yapımızın sinemizde açtığı boşluğa aradığımız babayla haşır neşir olan.

Buldum işte!

Akşam yedi haberlerini ve sabah gazetelerini süsleyen mutsuzluklarımız bundan olmalı! Bize baba diye geleni hemen baş köşeye almamızdan.

 Ama oğullarım, ve kızlarım da;
Baba ancak kişinin kendine olabileceği bir şeydir.
Anne ancak kişinin kendine olabileceği bir şeydir.
 Ve o yüce bedenler bile senin varlığına karışmazken, ne diye hem baba deyip hem mutlak hakimiyet veriyorsun bir başka çürüyen bedene? 'İktidar' niyedir?

 Ah oğullarım, ah kızlarım.
Bir acılar kervanındayız hepimiz. Acıyın hepimize.

 Sokaklarda hiç değilse dizini parçalamamış
çocuğun iyi bir yetişkin olduğu nerede görülmüş?

 Zira mezuniyet aslında bir giriştir ve her durağında acılar olan bir sınırsız Interrail bileti almak gibidir.
Yetişkinlik de, daima öndeki trendedir.

 Kolay gelsin.